ตามน้องต้อย

ตามน้องต้อย - ปอง ปรีดา

Written by：ปอง ปรีดา

โอ้ละเน้อ นวลเอย

จะไปบางกอกบอกแล้วหรือบ่ใช่

น้องขืนดื้อไปซิจึงได้โศกา

อยู่บ้านนาตามประสาคนยาก

ถึงลำบากชั่วครู่ชั่วยาม

อยากสวยงามจึงแล่นเข้าเมืองกรุง

ทิ้งผ้าถุงแล้วไปนุ่งสุ่มไก่

ดัดผมใหม่ใส่ขนตาปลอม

ผมดันย้อมเป็นสีฟางแห้ง

ปากบ่แดงก็เอาสีมาแต้ม

อยากเป็นแหม่มหัดพูดอังกฤษ

เสียงฟุตฟิตโฟว์ไฟว์ไอยู

ลืมปลาทูน้ำพริกผักบุ้ง

ลืมท้องทุ่งถิ่นเกิดพักกาย

ลืมพี่ชายที่เป็นเพื่อนคุย

ลืมเสียงขลุ่ยเสียงแคนแล่นแตร

ครั้นพ่อแม่ไปเยี่ยมแม่เนื้อหอม

หิ้วชะลอมใส่ของไปหา

กระปิปลาร้าเอาไปฝากน้อง

เจ้าทำงอนป่องว่าเอาเสียหาย

ทำให้อายเสียศักดิ์เสียศรี

ซ้ำบางทีทำเป็นบ่รู้จัก

กลัวคู่รักเขาจะรู้ไส้

พ่อแม่เป็นไพร่จะหมดราคา

โอ้อนิจจา น้องนาชาวดง

เจ้ามาลุ่มหลงกลิ่นไอเมืองหลวง

ได้ข่าวพุ่มพวงมาเป็นดาวหนัง

ชื่อเสียงโด่งดังมีคนนิยม

เลยหลงลมหลงไปใหญ่โต

นั่งเก๋งโก้ราคาเป็นแสน

ขับรถแล่นฉุยไปฉายมา

เป็นดาราอยู่เพียงครู่เพียงยาม

ครั้นความงามร่วงโรยเฉาแห้ง

เหมือนดาวสิ้นแสงร่วงหล่นจากฟ้า

หมดราคาสิ้นสวยเสียสาว

อีกาบอกข่าวพี่จึงได้รู้ความ

ลงมาตามหาน้องเนื้อเย็น

ใครพบเห็นช่วยบอกข่าวน้อง

ว่าคนชื่อปอง นามสกุลปรีดา

อยากพบหน้าสาวที่ชื่อมายุรี

เมื่อก่อนนี้ชื่อเล่นว่าต้อย

อย่ามัวเศร้าสร้อยเสียอกเสียใจ

เสียแล้วเสียไปหาใหม่ดีกว่า

อ้ายหนุ่มบ้านนามันยังเฝ้าหลงคอย

โอ้ละเน้อ นวลเอย

ไปเป็นดอกฟ้าอยู่ในป่าในกระท่อม

ดีกว่าเป็นพยอมอยู่ในวังเวียงเอย