กะโป๋กะลา (Ka Poe Ka La)

สายลมพัดโชยโปรยโวหารกล้า สู่ท้องนภา อยากจูงมือเจ้าไปนอนท่ง สิบรรจงคำเว้า ว่าฮัก ให้เจ้าเขินเป็นพักๆ โอ้ย.....คนใครเอ่ย