ยามวิกาล

ยามวิกาล - Galaxy PM

Written by：สุชา ไชยราช

ตอนนี้เที่ยงคืน ไม่มีแสงดาว

ไม่มีดาวน้อย ระยิบระยับวับวาว

เป็นคืนที่มันเหงาใจ

ยอมรับความจริง

ว่าชีวิตคนเราไม่ได้ง่ายดาย

เหมือนที่ใครเขาบอก

ไม่ต้องรอให้ใครมาตอบ

ก็มันเห็นกันอยู่ตรงนี้

เหมือนกระต่ายน้อยบนดวงจันทร์

ที่ใครว่าสวย

แต่ที่จริงช่างเดียวดาย

ก็คงเป็นเหมือนตัวฉันเอง

เหมือนตัวฉันเอง

เหมือนตัวฉันนั้นไม่มีค่าพอ

ดาวดวงน้อยไม่มารายเรียง

ได้ยินเสียงสะท้อนของความเดียวดาย

ไม่มีความหมายในตัวฉันเอง

ไม่มีบทกวี ไม่มีบทเพลง

อยากฟังเสียงเพลงที่มันแว่วหวาน

กับเธอส่งเสียงในยามวิกาล

โปรดช่วยบรรเลงและขับขาน

อย่าปล่อยให้ฉัน

ให้ทนมันอย่างนี้เลย

ก็ได้แต่หวังว่าใครคนหนึ่งก็พอ

ไม่ต้องมีมากมาย

ขอแค่เพียงคนเดียวก็พอ

ในคืนที่ฝัน จะได้ไม่รอตรงนี้

แต่ที่มีตอนนี้ ยังมีแค่เพ้อและฝัน

มันก็ได้แค่นั้น มันก็ได้แค่ฝัน

เพราะความจริง ยังคงเดียวดาย

เหมือนกระต่ายน้อยบนดวงจันทร์

ที่ใครว่าสวย

แต่ที่จริงช่างเดียวดาย

ก็คงเป็นเหมือนตัวฉันเอง

เหมือนตัวฉันเอง

เหมือนตัวฉันนั้นไม่มีค่าพอ

ที่จะมีใครสักคน

คอยอยู่เคียงกันในคืนที่มืดมน

ให้ได้พบแสงสว่าง

ให้เธอนั้นช่วยนำทาง

ช่วยทำให้ฉัน ไม่เหงาใจ

ก็เพราะว่าฉัน

นั้นมีชีวิตอยู่บนโลก

ใบเดิมที่แสนกว้างใหญ่

และยังหายใจ ยังหายใจ

ช่วยภาวนาให้เหงานั้นหายไป

สักที

เหมือนกระต่ายน้อยบนดวงจันทร์

ที่ใครว่าสวย

แต่ที่จริงช่างเดียวดาย

ก็คงเป็นเหมือนตัวฉันเอง

เหมือนตัวฉันเอง

เหมือนตัวฉันนั้นไม่มีค่าพอ

ที่จะมีใครสักคน

คอยอยู่เคียงกันในคืนที่มืดมน

ให้ได้พบแสงสว่าง

ให้เธอนั้นช่วยนำทาง

ช่วยทำให้ฉัน ไม่เหงาใจ

เหมือนกระต่ายน้อยบนดวงจันทร์

ที่ใครว่าสวย

แต่ที่จริงช่างเดียวดาย

ก็คงเป็นเหมือนตัวฉันเอง

เหมือนตัวฉันเอง

เหมือนตัวฉันนั้นไม่มีค่าพอ

ที่จะมีใครสักคน

คอยอยู่เคียงกันในคืนที่มืดมน

ให้ได้พบแสงสว่าง

ให้เธอนั้นช่วยนำทาง

ช่วยทำให้ฉัน ไม่เหงาใจ

ในคืนนี้