ก่อนที่มันจะสาย

ต้องจากบ้านมาไกล

เพื่อหวังว่าตัวจะได้ดี

ก้มหน้าก้มตาทำงาน

เพื่อหวังว่าตัวจะมั่งมี

จนลืมสนใจครอบครัว

ไม่ยอมกลับบ้านตั้งหลายปี

ไม่ยอมรับสายแม่

แกโทมาหาตั้งหลายที

กลับไปกอดครอบครัว

ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป

กลับไปบอกรักแก

ตอนที่แกนั้นยังหายใจ

ตอนที่แกไม่อยู่มึงกลับมาก็สายไป

อย่ามาบอกรักแก

ในตอนที่แกไม่หายใจ

มึงกลับมาอีกที

เหลือแต่กระดูกกับขี้เถ้า

แล้วมึงจะคิดถึง

ในตอนที่แกนั่งป้อนข้าว

แล้วมึงจะคิดถึง

ในตอนที่แกบ่นทุกเช้า

แล้วมึงจะคิดถึง

ตอนที่มึงป่วยแกนั่งเฝ้า

แล้วมึงจะคิดถึง

นิทานเรื่องนั้นที่แม่เล่า

ทำได้แค่คิดถึง

ตอนแกไม่อยู่แม่งโคตรเศร้า

ทำไมมึงไม่กลับบ้าน

ตอนที่แกอยู่รอกินข้าววะ

กลับบ้านก่อนมันจะสายไป

ไม่เหลือแม้แต่ลมหายใจ

เหลือเพียงแค่ความทรงจำ

ที่มันวิ่งวนในหัวซ้ำๆ

ตอกและย้ำเตือนความจำ

ว่าวันนี้ไม่มีเธอ

ไอ้คำที่มึงพูดว่ารอให้ได้ดีจะกลับไป

ถึงมึงยังไม่ได้ดีแต่มึงกลับบ้านก็ดีใจ

กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา

นี่แหละความสุขของครอบครัว

ถึงมึงยังไม่ได้ดี

ไม่ต้องไปสนไม่ต้องกลัว

มึงไปอยู่ที่ไหน

มันก็ไม่สุขเท่าที่บ้าน

ก็ใช่เราไม่มีเงิน

แต่กลับมาหาพ่อแม่บ้าง

ไม่ว่างไม่มีเวลามันก็เป็นแค่ข้ออ้าง

ก่อนที่มันจะสาย

ก่อนที่จะเหลือแค่รูปภาพ

กลับบ้านก่อนมันจะสายไป

ไม่เหลือแม้แต่ลมหายใจ

เหลือเพียงแค่ความทรงจำ

ที่มันวิ่งวนในหัวซ้ำๆ

ตอกและย้ำเตือนความจำว่าวันนี้

กลับบ้านก่อนมันจะสายไป

ไม่เหลือแม้แต่ลมหายใจ

เหลือเพียงแค่ความทรงจำ

ที่มันวิ่งวนในหัวซ้ำๆ

ตอกและย้ำเตือนความจำ

ว่าวันนี้ไม่มีเธอ

กลับไปกอดครอบครัว

ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป

กลับไปบอกรักแก

ตอนที่แกนั้นยังหายใจ

ตอนที่แกไม่อยู่มึงกลับมาก็สายไป

อย่ามาบอกรักแก

ในตอนที่แกไม่หายใจ

เหลือเพียงแค่ความทรงจำ

ที่มันวิ่งวนในหัวซ้ำๆ

ตอกและย้ำเตือนความจำ

ว่าวันนี้ไม่มีเธอ