หายใจออกก็เหงา หายใจเข้าก็คิดถึง

หายใจออกก็เหงา หายใจเข้าก็คิดถึง - แช่ม แช่มรัมย์ (Cham Champram)

Written by：วิชิต ศิลารัมย์/ปาริวัฒน์ สุวรรณชัย

เธออยู่ไหนอยู่ไหนหนอ

คนเฝ้ารอใจจะขาด

ที่เคยนัดก็เลื่อนนัด

บอกว่างานมันมากมาย

ไม่ได้เจอแค่โทรก็ยังดี

นี่ไม่มีวี่แววใดใด

คนสวยทำไม

ทำไมใจดำนักหนา

อยากโทรไปโทรไปหา

กลัวว่าเธอจะไม่ว่าง

จอมือถือคือความหวัง

เบอร์เธอก็ยังไม่โชว์มา

นี่ก็นานสองนานจนหลายนาน

เธอรู้ไหมว่าฉันจะเป็นบ้า

ได้แต่เพ้อกะลมกับฟ้าหาเธอทั้งวัน

หายใจออกก็เหงา

หายใจเข้าก็คิดถึง

ไม่ได้ยินถ้อยคำซึ้งซึ้งมาตั้งหลายวัน

หายใจออกก็เหงา

หายใจเข้าก็คิดถึง

อยู่ที่ไหนทำไมหนอถึงไม่ส่งข่าวกัน

ได้แต่มองรูปในมือถือ

ว่านี่คือน่าแฟนของฉัน

จะให้ดีต้องมาหากันให้ได้เห็น

ตัวเป็นเป็นสักที

เธอรู้ไหมรู้ไหมหนา

ทุกเวลาที่หมุนผ่าน

ความคิดถึงทำให้ฉัน

แทบจะต้องตายทั้งเป็น

อาจจะไม่มากมายอะไรหรอก

แค่หายใจเข้าออกทุกเช้าเย็น

มันก็เป็นชื่อเธออย่างเงี๊ยะ ทั้งวี่ทั้งวัน

หายใจออกก็เหงา

หายใจเข้าก็คิดถึง

ไม่ได้ยินถ้อยคำซึ้งซึ้งมาตั้งหลายวัน

หายใจออกก็เหงา

หายใจเข้าก็คิดถึง

อยู่ที่ไหนทำไมหนอถึงไม่ส่งข่าวกัน

ได้แต่มองรูปในมือถือ

ว่านี่คือน่าแฟนของฉัน

จะให้ดีต้องมาหากันให้ได้เห็น

ตัวเป็นเป็นสักที

หายใจออกก็เหงา

หายใจเข้าก็คิดถึง

ไม่ได้ยินถ้อยคำซึ้งซึ้งมาตั้งหลายวัน

หายใจออกก็เหงา

หายใจเข้าก็คิดถึง

อยู่ที่ไหนทำไมหนอถึงไม่ส่งข่าวกัน

ได้แต่มองรูปในมือถือ

ว่านี่คือน่าแฟนของฉัน

จะให้ดีต้องมาหากันให้ได้เห็น

ตัวเป็นเป็นสักที

ก็อยากจะเห็นตัว เป็นเป็นสักที