สุดลำเค็ญ

สุดลำเค็ญ - ไวพจน์ เพชรสุพรรณ

Composed by：Onpa Music

คงเป็นกรรม

หลังแต่ปางก่อน

จึงยอกย้อนระทมใจ

เกิดเป็นคนจน

ขาดคนแลมอง

ญาติพี่น้องไม่มีที่ไหน

ผมมีแต่แม่ก็แก่เหลือทน

อยู่กันสองคนหากินไป

หาได้ตอนเช้าไปกินหนอค่ำ

งานหนักตรากตรำรับทำได้

หาพอเลี้ยงปาก

ขอฝากเพียงท้อง

ทุกข์ทนหม่นหมองไม่ผ่องใส

เสื้อผ้าพันร่าง

ดำด่างหมองคล้ำ

ปะแล้วปะซ้ำทนสาวใส่

บางครั้งทนหิว

ท้องกิ่วแขวนเต่อ

เป็นลมท้องเรอ

หิวจนแสบไส้

ก็เพราะความจน

อือ

ก็เพราะความจนขัดสนไม่สิ้น

ที่อยู่ที่กินก็หามีไม่

ยามค่ำคืนสะอื้นอาวรณ์

ขาดที่หลับนอนพักพิงกาย

อาศัยร่มไม้และเงาบัง

แทนเรือนเหมือนรัง

ซุกหัวไป

ขาดเสื่อปูนอน

ขาดหมอนจะหนุน

อาศัยไออุ่นจากกองไฟ

ผมโตเป็นหนุ่ม

ยิ่งกลุ้มใจนัก

อยากหาคนรักพักพิงใจ

อยากได้คนงามที่น้ำใจดี

เป็นคู่ชีวีเลี้ยงแม่ไป

ผมจนแต่ตัวหัวใจไม่จน

การงานอดทนไม่จนหัวใจ

ตื้นตันในจิตคิดหาทางออก

ขอร้องเพลงบอกทั่วๆไป

ผมจนใจซื่อยึดถือสัจจา

มีใครบ้างหนาจะมอบรักให้

ขอความรักแท้ที่แน่นอนยิ่ง

ผมขอรักจริง อือ

ซื่อสัตย์จนตาย