กะลาทาสี

กะลาทาสี - ใหม่ เจริญปุระ (Mai Charoenpura)

Written by：วิเชียร คำเจริญ

กะลาทาสี

มองสวยสำรวยเลิศล้ำ

หน้าที่ประจำ

เพียงแค่ตักน้ำล้างบาทา

ขันทองคำ

คนใช้ตักน้ำล้างหน้า

เทียบคุณค่า

ต่างชั้นกันเหลือล้ำ

เธอมีตัวฉัน

เป็นขันทองคำลูกนั้น

ล้างหน้าแปรงฟัน

ยังต้องใช้ฉัน ทุกเช้าค่ำ

เห็นกะลาทาสี

ว่าดีเหลือล้ำ

ไปลูบไปคลำ

สุดท้ายแค่ตายกลับมา

ถ้าฉัน ไม่รักเธออย่างที่สุด

ฉันจะไม่ฉุด

ให้เธอหลุดจากกองกะลา

จะปล่อยให้จม

กลับซ้ำจะสมน้ำหน้า

ที่มีสองตา

แต่แววเธอหามีไม่

ไม่มองด้วยซ้ำ

โทษฐานเธอทำผิดพลั้ง

แต่ก็ยังยั้ง นึกภาพความหลัง

แล้วร้องไห้

ขันทองคำ อย่างฉันมันดำไม่ได้

แหละเธอจำไว้

กะลาสีไหน ก็คือ กะลา

ไม่มองด้วยซ้ำ

โทษฐานเธอทำผิดพลั้ง

แต่ก็ยังยั้ง นึกภาพความหลัง

แล้วร้องไห้

ขันทองคำ อย่างฉันมันดำไม่ได้

แหละเธอจำไว้

กะลาสีไหน ก็คือ กะลา