สัจจะของสาวชาวนา

แว่วพี่ครวญรำพัน

ทุกวันพี่คร่ำครวญเสียงปร่าง

เป็นถ้อยคำทำนองรักมา

หวั่นใจนักว่าพี่จะมาไม่ได้

รักน้องพี่ต้องมาขอ

ถึงเงินไม่พอก็ไม่เป็นไร

รักแท้ไม่ต้องมีรถยนต์

ขี่เกวียนสองคนก็ยังสุขใจ

แทะเกลือกินแกลบกินดิน

ก็เหมือนกับกินไก่ตอนย่างไฟ

ถึงพี่จะเป็นชาวนา

น้องเป็นชาวป่าไม่ต่างกันตรงไหน

ขอให้พี่รักให้ตลอด

ขอให้พี่รักให้ตลอด

พี่อย่าลวงล้วงปอดให้น้องช้ำใจ

พี่อย่ามัวรำพัน

รักกันก็รีบมาขอได้

จะกอดคอคลอเครียเรื่อยไป

แนบนอนชิดใกล้ไม่จากไปทุกคราว

จะพัดพี่ให้คลายร้อน

ถึงยามหลับนอนให้กอดแก้หนาว

มุ้งหมอนไม่ให้ดำเหม็นหมัก

จะเอาไปซักตากแดดให้ขาว

เช้ามาก็จะถูเรือน

ไม่ต้องให้เตือนพูดกันยืดยาว

หุงข้าวผ่าฟืนปลิงปลาไว้คอยเตรียม

รอท่าพี่กลับมาทุกคราว

น้องจะต้มโคล้งให้มากๆ

น้องจะต้มโคล้งให้มากๆ

ให้พี่กินซีดปากเหยาะพริกมะนาว

พี่อย่ามัวรำพัน

รักกันก็รีบมาขอได้

จะกอดคอคลอเครียเรื่อยไป

แนบนอนชิดใกล้ไม่จากไปทุกคราว

จะพัดพี่ให้คลายร้อน

ถึงยามหลับนอนให้กอดแก้หนาว

มุ้งหมอนไม่ให้ดำเหม็นหมัก

จะเอาไปซักตากแดดให้ขาว

เช้ามาก็จะถูเรือน

ไม่ต้องให้เตือนพูดกันยืดยาว

หุงข้าวผ่าฟืนปลิงปลาไว้คอยเตรียม

รอท่าพี่กลับมาทุกคราว

น้องจะต้มโคล้งให้มากๆ

น้องจะต้มโคล้งให้มากๆ

ให้พี่กินซีดปากเหยาะพริกมะนาว