เสียงครวญจากหมอแคน

โอ้ละหนอ

หมอแคนอย่างพี่มีกรรม

ชีวิตต้องตกต้อยต่ำ

หมอลำมาพรากจากไป

เจ้าลืมเสียงแคน

ของแดนอีสานถิ่นไกล

เข้าสู่กรุงมุ่งใหญ่

หมายใจจะเป็นดาวหนัง

โอ้ละหนอ

หมอแคนอย่างพี่บุญน้อย

ถือแคนเที่ยวตามหาต้อย

เหม่อคอยให้เจ้าคืนรัง

ดอกคูนบานแล้ว

ทั่วแนวผินนาสะพรั่ง

โรยราไปแล้วกี่ครั้ง

เจ้ายังบ่คืนอีสาน

พี่จะเป่าแคน

หากแม้นว่าเจ้าได้ยิน

จงคิดถึงเสียงพิณ

เสียงแคนที่ก้องกังวาน

แตรนตุแรน ตุแรน

แลนแตร แว่วหวาน

วอนให้เจ้ากลับอีสาน

ถิ่นฐานบ้านเดิมหมู่เฮา

โอ้ละหนอ

เสียงแคนที่ฝากลมไป

แม้เจ้าอยู่ไกลหรือใกล้

ส่งใจถึงรักของเรา

หากไม่กลับมา

ผืนนาถิ่นที่เคยเนาว์

พี่นี้จะขอนั่งเป่า

ให้ขาดใจคาเต้าแคน

โอ้ละหนอ

เสียงแคนที่ฝากลมไป

แม้เจ้าอยู่ไกลหรือใกล้

ส่งใจถึงรักของเรา

หากไม่กลับมา

ผืนนาถิ่นที่เคยเนาว์

พี่นี้จะขอนั่งเป่า

ให้ขาดใจคาเต้าแคน