ฟังเพลงถึงผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง (Explicit)

ถึงผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง (Explicit) - Rap Against Dictatorship/Liberate P/Nazesus/GSUS2

Lyrics by：Jeerungkool Ketthong/Nutthapong Srimuang/Jirat Sompakdee

Composed by：Pakorn Komes/Voraphong Sawatphong/Sorawis Thavronpoue

ฉันต้องหาบของมาเร่ขายคน

ฉันก็ยังจนทนขาย

เพื่อเป้าหมายไม่ขายลูกขายเมียกิน

ฉันไม่ชินการกดขี่จากพันธบัตร

ฉันต้องกัดฟันเพื่อประหยัด

ในขณะที่ชนชั้นปกครองยังกดขี่

ฉันอยากหนีจากแรงงาน

ไม่มีเรียวไม่มีแรงทาน

ใช้เป็นแรงคน

อึดเท่าแรงควาย

ฉันมีเสียงแต่ฉันไม่มีสิทธิ์

ฉันมีความคิดแต่กลับโดนตีกรอบ

หาว่าฉันรู้แค่จับเสียม

แค่จับจอบ จับกระสอบ

ฉันไม่เคยจับข้อสอบ

บอกฉันเห็นเงินเป็นคำตอบ

บอกฉันเห็นชอบมาก่อนชาติ

ฉันเป็นทาสนักการเมือง

ฉันเป็นเบี้ยในกระดาน

ฉันเป็นเหี้ยอะไรก็ได้

ที่พวกเค้าแม่งต้องการ

เป็นทุกสิ่งเป็นทุกอย่าง

นอกจากคน

เป็นทุกสิ่งเป็นทุกอย่าง

นอกจากคน

เกิดเป็นคนแต่ไม่ใช่คนตามครรลอง

กายเป็นคนแต่จิตใจโดนจำลอง

ยึดสิ่งที่คนพึงมีไปจองจำ

แม่งใส่กากีลำพอง

ตบตูดเราตอนที่ใส่ลำลอง

ให้กลับไปทำงาน

หาเช้าวันยันค่ำ

อย่าหวังจะได้เลยศอก

ได้คืบสามร้อย

กว่าจะหามาได้แม่งอย่างยาก

อย่าหวังจะโงหัวได้ยืด

นามสกุลไม่มีค่าย

ศฐาก็อย่าหวังจะได้เลื่อน

ถามเยอะเดี๋ยวเจอขมับได้เลือด

เอาตัวไปกักที่ค่ายเชือด

เกิดมาเป็นคนแต่ไม่ใกล้เคียง

เป็นเพียงแค่ไพร่เป็นเพียงไอ้ดิน

อยู่ข้างใต้ตีนจะกระทืบเมื่อไหร่

ก็ไม่มีใครที่อยากจะได้ยิน

ปากของมึงต้องรูดซิปปิดให้สนิท

ไม่งั้นชีวิตมึงอาจจะลำเค็ญ

ฆ่ามึงทั้งที่ยังเป็นยัดเข้าซังเต

จับไปนั่งมองกำแพงในยามเย็น

ไม่ใช่ผู้ดีตีนแดง

ที่ตะแคงตีนเดิน

เป็นแค่คนเดินดิน

ที่ไม่ค่อยมีเงิน

ไม่มียศพันโท

ที่มีรถคันโต

จึงโดนสกัดขา

ตั้งแต่เล็กยันโต

ไม่มียศพันโท

ที่มีรถคันโต

จึงโดนสกัดขา

ตั้งแต่เล็กยันโต

พบว่าในทุกเช้า

เมื่อฉันตื่นลืมตา

ขึ้นมาเป็นฟันเฟือง

ทั้งที่รู้แก่ใจ

แต่ก็ลุกขึ้นมาดมควันเมือง

บางครั้งอยากหรู

บางครั้งอยากโก้ทั้งที่รู้มันเปลือง

บางครั้งเอาเปรียบคนอื่น

โดยใช้เหตุผลเป็นโล่

แถมใช้ความโง่ทำเคือง

บางครั้งก็หลงตัว

ว่าเรามีแสงเรือง

ทั้งที่เป็นแค่แมลง

ที่บินหลงแสงเมือง

ได้แค่หวังว่าสักวันจะออกดอก

ผลจะมีคนสนแสงเฟือง

บางครั้งสับสนไม่รู้แม้ว่าฉันใคร

ท่ามกลางตึกลับฟ้า

ได้แต่มองไม่รู้แม้ว่าควรอยู่ชั้นใด

ออกจากบ้านไกลมาไขว่คว้า

อยากจะนอนเตียงบนชั้นสูง

มองดูฝูงพิราบบินเดินทาง

เเต่แล้วความจริงก็ตะโกน

ให้ได้ทราบจากระเบียงชั้นบน

กำหนดกดให้ฉัน

เป็นได้แค่คนนั้น

ที่นอนราบอยู่บนพื้นชั้นกลาง

เพื่อความฝันฉันยอมหมอบ

แม้มันหลอกให้ฉันคลาน

แล้วลูบหลังด้วยคำปลอบ

ที่คอยกรอกใส่กระบาล

จนฉันลืมความสูงนั้นที่ต้องการ

ที่เหลือคือเพียงแค่ข้าวบนจานนั้น

ตรงหน้าฉันที่ต้องทาน

กูเป็นชนชั้นปกครอง

กูมองพวกมึงเป็นเบี้ยล่าง

กูมีสิทธิ์ทำทุกอย่าง

กูทำเหี้ยได้เรี่ยราด

ขังพวกคิดขบถ

กูทำได้หมดไม่เลือกหน้า

กูมีตรายกระดับ

ยศประดับบนเสื้อผ้า

ถ้ามึงอยากเดินกู

จะใช้ปลอกมาคอยจูง

ถ้ามึงอยากพูด

กูจะหยิบผ้ามาคาดปาก

ถ้ามึงอยากจะบิน

กูจะลากชาติมาล่ามขา

กูตีตราเป็นเจ้าของจากซอก

แขนยันง่ามขา

กูมียศฐาราคา

กูเลยมากกว่าพวกมึง

จึงเป็นคำตอบอำนาจ

กูมีมากกว่าผู้คน

แค่มึงจนกูเลยตัดสิน

ว่ามึงไม่คู่ควร

เพราะที่พวกมึงต้องมี

คือความโง่กับโซ่ตรวน