ฟังเพลงภาพถ่าย

หวังว่าสักวันเธอจะกลับมา...ฉันยังรอเธออยู่ตรงนี้เสมอไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักแค่ไหน

ใจชามากตอนนี้...เพิ่งเข้าใจเมื่อวันที่เธอจากไป

ฉันขอโทษที่ดูแลเธอไม่ดีพอ...ฉันไม่รู้ว่าเธอจะให้โอกาสฉันอีกไหม...ตอนนี้เธอได้สอนบทเรียนครั้ง​ใหญ่​ใน​ชีวิต​ให้กับฉัน...

ใจมันชาๆ...เธอหายไปไม่ทันลา... แล้ว...ฉันจะเดินต่อไปยังไง...

ตอน ม.3 (ปี 2548) ผมย้ายโรงเรียน เปิดเทมอวันแรก ผมเจอผู้หญิงคนนึ่ง รู้มาว่า เธออยู่ห้อง 303 ผมอยู่ห้อง 302 ผมแอบไปรอเจอเธอที่โรงจอดรถทุกวัน และทุกๆวันผมก็จะยิ้มให้แล้วเดินตามเธอ ผมพยายามจะคุยเธอ ผมก็ทำแบบนี้ทุกวัน กลายเป็นว่าเราแกล้งกันทุกวัน แกล้งกันตลอด ผ่านไปจนจะจบ ม.3 วันสุดท้ายของการเรียน เธอโทรมาหาผม ผมถามว่า "รู้เบอร์ได้ไง" "ก็โตเขียนติดกระเป๋าไม่ใช่หรอ" ไม่คิดว่าเรียนจบ ปี 2555 เรื่องของเราจะจบลง 10ปีผ่านไป 10ปีที่ไม่เคยเจือจาง 10ปีที่ซ่อนเธอไว้ในใจ รูปตอน ม.3 เรายังเก็บไว้ ถึงแม้มันจะเก่าไปหน่อย ใจสั่นทุกครั้งที่ดูรูป

10วันก่อน เธอจากผมไปก่อนวันครบรอบ3ปี จากไปแบบไม่ร่ำลา จากไปแบบไม่มีวันหวนกลับ เหลือแค่เพียง ภาพถ่าย:)

.

14 วันจนวันนี้ เทอยังอยู่ในความทรงจำและจะอยู่ตลอดไป "ภัทรธิดา (นิดา) พัชรวีระพงษ์"

ฟังแล้วคิดถึงแม่จัง ไม่เคยหยุดฟังได้เลย 6ปีแล้วนะแม่ ได้แต่กัดฟันดำเนินชีวิตและเดินต่อไปจริงๆ 🥲

สู้คับผมก็ไม่เหลือคับ