คับอกคับใจ “ฉันไม่ใช่ยกทรง” ธันวา ราศีธนู
ย้อนกลับไปค่ำวันหนึ่งเมื่อราว 6-7 ปีก่อน ผมและเพื่อนสนิทอีกสองชีวิตกำลังยืนรอการปอกสัปปะรดและมะม่วงอยู่หน้ารถเข็นขายผลไม้ย่านอาร์ซีเอ ระหว่างนั้นก็คุยเรื่องสัพเพเหระกันอย่างออกรส ก่อนที่เรื่องคุยจะหมดลงดื้อๆ
เราสามคนยืนมองพ่อค้าจัดแจงผลไม้ที่เราสั่งอยู่อย่างเงียบๆ และหูของพวกเราก็เริ่มหันมาโฟกัสกับเพลงที่ทางรถเข็นเปิดดังสนั่นลั่นถนน...
“จากสุดบูชาเป็นสุดแค้นแสนเจ็บ
เธอฝากรอยเล็บไว้ตรงกลางใจ
อยากบอกให้รู้ว่าฉันก็มีหัวใจ
ไม่ใช่กางเกงใน ฉันไม่ใช่ยกทรง”
...สายตาสามคู่พร้อมใจหันมาสบกันโดยมิได้นัดหมาย ทำไมการเดินมาซื้อมะม่วงต้องดราม่าขนาดนี้ด้วย ?!
นั่นคือความทรงจำแรกอันแสนประทับใจที่ผมมีต่อเพลง “ฉันไม่ใช่ยกทรง” เพลงอกหักสุดปวดของธันวา ราศีธนู (ที่ตอนนี้มีนามสกุล ‘อาร์สยาม’ ต่อท้ายพ่วงมาด้วยแล้ว) ที่ทำให้จดจำมาจนทุกวันนี้ ด้วยความแรงของเรฟเฟอเรนซ์ในการเปรียบเทียบตัวเองกับกางเกงในและยกทรง ที่ใช่ว่าผู้หญิงจะใช้จนยางยืดเสื่อม ตะขอพังแล้วจะทิ้งกันไปได้ง่ายๆ พี่ก็คิดกันได้จนอยากจะจุดธูปไหว้ทุกครั้งที่ฟังกันเลยทีเดียว
ไม่ใช่แค่การเปรียบเทียบที่เหนือจินตนาการ แต่อารมณ์ของเพลงก็ยังมาเต็มด้วย จากช่วงเริ่มแรกที่เป็นการค่อยๆ อธิบายสถานการณ์การถูกทิ้งปกติ ไปสู่การระบายอารมณ์ที่หนักข้อขึ้นเรื่อยๆ จนถึงขั้นว่า “มันทิ่มแทงใจ เหมือนใครเขาเอา เหล็กแหลมทิ่มเถ้าเผาไฟแทงตา” ที่เหมือนจะแรงสุดๆ แล้ว
แต่เดี๋ยว...พอแรงมาถึงขั้นเอาเหล็กเผาไฟแทงตากันแล้ว แต่ทำไมถึงมาจบลงที่ฉันไม่ใช่กางเกงในฉันไม่ใช่ยกทรงล่ะครับ?
คือเอาจริงๆ การแต่งเนื้อท่อนนี้มีความเสี่ยงจะหลุดฮากันได้ง่ายมากๆ แต่ต้องถือว่าเป็นความอเมซิ่ง ไทยแลนด์ของพี่ธันวาจริงๆ ที่สามารถร้องท่อนนี้ให้ขยี้หัวใจได้ ยอมใจพี่จริงๆ
นอกจากนี้ มิวสิควิดีโอของเพลงยังถูกตีความออกมาให้เจ็บไปอีก ด้วยการเดินเรื่องด้วยมุมมองของพระเอกตาบอดที่ต้องรับรู้ว่าแฟนตัวเองกำลังมีชู้ ในขณะที่ตัวเองกำลังซักกางเกงในและยกทรงให้ฝ่ายหญิง! เจ็บกว่านี้คงไม่มีอีกแล้ว!!
เพลงอินเนอร์แรงขนาดนี้ จะให้อธิบายยังไงก็ไม่น่าเห็นภาพได้เท่ากดฟังด้วยตัวเองเดี๋ยวนี้เลย ซึ่งยังไงทางผมต้องขอขอบคุณคุณพี่รถเข็นผลไม้ในวันนั้นด้วยนะครับ ที่ทำให้ผมเห็นภาพคนตากกางเกงในและยกทรงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ขอบคุณครับ!
