หวีดหวิว

หวีดหวิว - พงษ์สิทธ์ คำภีร์

Written by：พงษ์สิทธ์ คำภีร์

หวีดหวิว ลมพัดไกว

ในหัวใจ เหน็บหนาว

ลมพัดไป คิดถึงใคร

ที่ห่างกัน

ผ่านวัน เดือนเคลื่อนคล้อย

ไม่เลื่อนลอย สัมพันธ์

เธอกับฉัน

ไม่เปลี่ยนผันแปร หัวใจ

ในคืนหนาว ข้างกองไฟ

ในหัวใจ ทอดถอน

การสัญจร พึ่งแรมรอน

ตอนต้นทาง

เก็บกรวดดิน เป็นหมื่นแสน

จักรอนแรม ตามรายทาง

ก่อประสาน เป็นรัก ให้ผองคน

หวังจะหลุดพ้น

จากโคลนตม ที่หมักหมม

วัตถุนิยม ขีดคั่นกั้นรักเรา

เป็นเพียง ความฝัน

ในคืนวัน อันเหน็บหนาว

เพราะสองเรา ต่างปวดร้าว

พอกัน

น้ำค้าง หล่นพร่างพรม

รินรดลง ซึมซาบใจ

ให้อ่อนไหว แกว่งไกว

ดังสายลม

ถึงห่างกาย ใจผูกพัน

เกาะเกี่ยวกัน ด้วยสายใย

ถึงอ่อนไหว แต่สายใย

ไม่ขาดลง

ลมจงช่วยพัด พารักไป

ให้ถึงเธอ

มั่นเสมอ จะรักเธอ

จน โลกสลาย

เราจะเกี่ยวก้อย แล้วล่องลอย

ไปแสนไกล

ถึงจุดหมาย ครองรักกัน

บนดวงดาว