จำปาลาต้น

เดือนห้าหน้าแล้ง

ลมแรงพัดช่อมะม่วง

ไผ่ล้อลมเหมือนคนล่อลวง

หัวใจข้าลวงเหมือนโคนมีดหั่น

คิดถึงจำปา

หนีหน้าคนบางเดียวกัน

เจ้าอยากเป็นสะใภ้นายพัน

หันไปบางกอกไม่บอกสักคำ

เดือนห้าผ่านไป

นี้มันก็ไกลเดือนหก

อีกไม่ช้ำฝนคงจะตก

รดพื้นพืนนาข้าวกล้าชุมช่ำ

เดือนหกปี่นี้

ไม่มีแรงจะไถดำ

เจ้าจำปาทิ้งนาเคยทำ

ทิ้งกำข้าวกล้าไปหาห้องแอร์

ไอ้หนุ่มบ้านนา

หน้าตามันดำเหมือนถ่าน

ผิวคล่ำดำกร้าน

เพราะงานมันหนักจะแย่

รูปก็ไม่สวย

ไม่เหมือนคนรวยห่มแพร

คนบ้านนอกกินจอกกินแหน

มีแต่ทางแพ้ช้ำใจช้ำใจ

เดือนห้าหน้าแล้ง

ลมแรงพัดช่อมะม่วง

ยินเสียงทุยกู่ร้องหารวง

เหมือนข้าห่วงหาจำปาฝันใฝ่

หอมดอกจำปา

โรยรินส่งกลิ่นไปไกล

ยิ่งคิดถึงคนที่จากไกล

แอบยืนร้องไห้

ใต้ตนจำปา