เย้ยยุทธจักร

บุหรี่มันอันตรายแต่มึงก็สูบ

เหมือนเส้นทางที่กูเลือกจะเดิน

แม้ว่ามันไม่ง่ายแต่กูตายได้เพื่อมัน

บุหรี่ที่เลิกไม่ได้กูว่ามันก็คล้ายกัน

หนทางมันยังค่อนข้างอยู่ห่างไกล

ออกเดินทางแม้ไม่รู้

ว่าตั้งแต่ตอนไหน

กูลงเงินและกูลงแรงทุ่มจนหมดใจ

มึงอย่าพูดมาก

ถ้าไม่รู้ราคาที่กูจ่ายไป

หันกลับไปไม่ได้แล้ว

ทิ้งรอยเท้าไว้ทั่วแดน

ร้องตะโกนไปทั่วแคว้น

จะเป็นจอมยุทธที่ยิ่งใหญ่

ผิดหวังมามากเท่าไร

ซ่อนบาดแผลภายใต้แววตานั้น

ปวดร้าวรวดลึกลงไป

แต่ไม่เคยสะเทือนไปถึงใจ

และมันคือสรัทธา

มึงรอดูปรากฎการณ์

ทุกสิ่งกูต้องแสวง

เพราะว่าสวรรค์ไม่เคยดลบันดาล

ดินแดนแห่งเทวดา

นั่นคือความหมายของเมืองแมน

และกูคือทองแท้

แม้ว่าสำเนียงกูทองแดง

ใจกูนิ่งสนิทเหมือนหินผา

ตอนโดนสะกิด

มึงนินทากูลับหลัง

แต่ต่อหน้ามึงเงียบกริบ

ไกลลิบห้าหมื่นลี้

พระถังอัญเชิญพระไตรปิฎก

และนั่นคือแรงดลบันดาล

ที่ทิ้งเอาไว้เป็นมรดก

ไม่รู้ว่าใครจะแลกูไม่รีรอและลีลา

หมอกหนามันบังตา

แต่ไม่อาจบังแสงแห่งสุริยา

เปรียบกูเป็นสาวก

ที่มีความฝันเป็นศาสดา

แล้วแต่ใจเชื่อที่บูชา

บางสิ่งไม่เห้นด้วยสายตา

แล้วใครจะช่วยได้นอกจากตัวกูเอง

กูไม่เชื่อพระเจ้ากูเชื่อในตัวเอง

ทั้งชีวิตคือบทเรียน

จนกว่ามึงจะเข้าเมรุ

ทุกสิ่งกูเลือกแล้ว

ไม่ยอมให้ใครมากะเกณท์

หันกลับไปไม่ได้แล้ว

ทิ้งรอยเท้าไว้ทั่วแดน

ร้องตะโกนไปทั่วแคว้น

จะเป็นจอมยุทธที่ยิ่งใหญ่

ผิดหวังมามากเท่าไร

ซ่อนบาดแผลภายใต้แววตานั้น

ปวดร้าวรวดลึกลงไป

แต่ไม่เคยสะเทือนไปถึงใจ

ลำบากเหลือแสนกว่าจะอยู่ตรงนี้

ตอนที่แร้นแค้น

พวกมึงยังส่ายหน้าหนี

กุสู้มาตัวคนเดียวด้วยเพลงกระบี่

วันนั้นไม่ร่วมเผชิญ

ไม่ต้องเสนอมายินดี

หันกลับไปไม่ได้แล้ว

ทิ้งรอยเท้าไว้ทั่วแดน

ร้องตะโกนไปทั่วแคว้น

จะเป็นจอมยุทธที่ยิ่งใหญ่

ผิดหวังมามากเท่าไร

ซ่อนบาดแผลภายใต้แววตานั้น

ปวดร้าวรวดลึกลงไป

แต่ไม่เคยสะเทือนไปถึงใจ

หันกลับไปไม่ได้แล้ว

ทิ้งรอยเท้าไว้ทั่วแดน

ร้องตะโกนไปทั่วแคว้น

จะเป็นจอมยุทธที่ยิ่งใหญ่

ผิดหวังมามากเท่าไร

ซ่อนบาดแผลภายใต้แววตานั้น

ปวดร้าวรวดลึกลงไป

แต่ไม่เคยสะเทือนไปถึงใจ