ห่วงเจ้าผู้สาวเพิ่น

ห่วงเจ้าผู้สาวเพิ่น - มนต์แคน แก่นคูน (Monkan Kankoon)

Written by：อำไพ มณีวงษ์/สมศักดิ์ พิลารัตน์

หล่ะแม่น

เมิดหวัง ใจยังอ้อน

ยังอาวรณ์

ย้อนความห่วง

หล่ะคนเคยฮักเคยหวง

แพ้แก่เขาแต่มื้อนั้น

ถึงวันนี้พี่บ่ลืม

หล่ะจนเซ่อ

เซ่อซึมซึม

ได้ยินข่าวว่าเธอเหงา

ย้อนว่าเขาหลายใจ

ไห้ใส่หมอน

คงนอนกลุ้ม

ฟังเสียงลือ

แต่เรื่องราวข่าวเธอ

ฟังเสียงลือ

แต่เรื่องราวข่าวเธอ

ก็ห่วงเสมอถ้ามีน้ำตา

ว่าโอ่ยเด้หล่า

ผู้ขวัญตาชู้เก่า

โอ่ยเด้หล่า

ผู้ขวัญตาชู้เก่า

ความสุขแก่เจ้า

สิบ้างบ่น้อ

อย่าได้ท้อ

ให้สู้ต่อเด้อใจ

ยามได๋มีทุกข์

ให้คิดเห็นเบอร์อ้าย

เธอโทรหาได้

แม่นยามสายบ่ายเที่ยง

โทรหาได้

แม่นยามสายบ่ายเที่ยง

เสียงลือเรื่องเจ้า

หัวใจเฝ้าห่วงนำ

คนงามรู้ไหมว่าอ้าย

ห่วงอยู่ไกลไกล

ไม่กล้ามาเจอ

อยากสิโทรไปถาม

กลัวเรื่องลุกลาม

ให้เขาเคืองเธอ

ข่าวว่าเขาหลายใจ

คงเจ็บใช่ไหม

เหงาเหงาเหม่อเหม่อ

คนดีอ้ายห่วงเสมอ

ไม่ได้มาเจอ

แต่ขอเป็นแรงใจ

ขั่นเป็นไปได้

ให้โทรหาอ้ายแน่

เป็นไปได้

ให้โทรหาแฟนเก่า

คือคำเพิ่นเว้า

บ่น้อเรื่องทุกข์ใจ

บอกให้อ้ายหายห่วงกังวล

คนเคยเคียงกาย

เขาเปลี่ยนใจบ้อน้อง

เคยมองเห็นเจ้า

ชงเหงาเหงายามผ่าน

มองเห็นเจ้า

ชงเหงาเหงายามผ่าน

บ่หาญสิเว้า

ย่านความเศร้าลุกลาม

ใบหน้างามงาม

ไม่อยากให้ช้ำเข้ามารบกวน

สองแก้มนวลนวล

ขออย่าได้มีรอยหมอง

ถึงไม่มีหวัง

แต่อ้ายก็ยัง

คอยเป็นห่วงน้อง

ไม่ได้มาเป็นคู่ครอง

ยังแอบเฝ้ามอง

ด้วยความห่วงใย

ยามได๋หัวใจมีเศร้า

ยามได๋เธอหัวใจมีเศร้า

เจ็บเพราะเขา

ให้โทรเว้ากับพี่

ทุกนาที่รอฟังข่าวเจ้า

คำเว้าบ่ลบเลือน

เหมือนทุกสิ่ง

หล่ะคือเดิมทุกอย่าง

เหมือนทุกสิ่ง

หล่ะคือเดิมทุกอย่าง

คอยเป็นพลังแรงใจช่วย

แรงใจช่วย เอ่อเอ๋ย