Mae Sai 歌詞
Mae Sai - Carabao
Written by：Carabao
ฟากฟ้ายามเย็น
เห็นแสงรำไร
อาทิตย์จะลับโลกไป
พระจันทร์จะโผล่ขึ้นมา
หมู่มวลวิหค
เหินลมอยู่กลางเวหา
จะหลับคืนสู่ชายคา
ชายป่าคือแหล่งพักพิง
แต่น้องนางไยไม่เห็นกลับมา
จากไปตั้งหลายปีกว่า
ท้องนาบ้านเราเหงาจัง
ลมหนาวพัดโบก
โยกเรือนจนคล้ายจะพัง
ผู้เฒ่าตายายลงนั่ง
เหม่อรอด้วยใจเลื่อนลอย
นกน้อยจากท้องนาราคาถูก
เธอเป็นลูกที่ถูกพ่อแม่ขายไป
กตัญญูบิดามารดาปานใด
แม่สายจากเมืองเชียงฮาย
ต้องไปสู่สังคมทราม
เมื่อรู้สึกตัวก็สายเกินไป
หมื่นพันที่เธอผ่านชาย
หัวใจเธอจึงเย็นชา
สังคมกระหน่ำ
ซ้ำสองเธอต้องติดยา
ไม่คิดหวนคืนบ้านนา
ปรารถนา เพียงยาเมา
ผู้เฒ่าล้มป่วยคนช่วยไปบอก
เธอจึงจากเมืองบางกอก
หวังไปให้ทันเวลา
เอายาไปฝาก
เอาหมาก
เอาพลูเสื้อผ้า
แม่สายที่เธอจากมา
เหมือนวาจาว่าสายเกินไป
นกน้อยกลับมาแค่ทันพระสวด
ใครเล่าเจ็บปวด
รวดร้าวเท่าสาวเมืองเหนือ
สังคมเมืองไทย
ใครฟังเขาคงไม่เชื่อ
ขายกินหมดแล้วเอื้องเหนือ
ให้กับชายที่อู้บ่จ้าง