ชั่วเจ็ดทีดีเจ็ดหน

ชั่วเจ็ดทีดีเจ็ดหน - ฝน ธนสุนทร (馮·彤順通)

Written by：Sure Entertainment

อย่าเหิม อย่าเห่อ

ทะเยอ ทะยาน

อย่าคิด ต้องการ

เที่ยวทำตัว

เป็นหัวเรือใหญ่

ถึงระบือ มีชื่อก้องฟ้า

แล้ว สักครา

ต้องล่วงลงได้

อย่าคิดว่าตัวเลิศล้ำ

อย่าตามใจตัวเป็นใหญ่

พลาดพลั้งร่วงมาเมื่อไหร่

จะไม่มีใคร

เอาใจปรนเปรอ

อย่าอวด อย่าโอ้

ว่าโต หรือดัง

หากแม้มีทาง

ชื่อเสียงโด่งดัง

อย่าได้ เหิมเห่อ

คนที่ดัง กว่าเรายังมี

คนที่ดี กว่าเรายังเกร่อ

อย่าท้าเมื่อเห็นคนล้ม

อย่าสมน้ำหน้าคนเซ่อ

เคราะห์ร้าย

คราวเราเล่าเออ

เราอาจจะเจอ

กับวามเจ็บใจ

คนถึงมี ความชั่วเจ็ดหน

ความดีของคน

มีน้อย เมื่อไหร่

คนล้มแล้วอาจจะฟื้น

คนยืน อาจล้มก็ได้

ใช่ดังแล้วลืมพวกพ้อง

เที่ยวมองเห็นคนเป็นไพร่

หากล้มทั้งยืนเมื่อไหร่

จะต้องอับอาย

แทบซุกแผ่นดิน

อย่าเย่อ อย่าหยิ่ง

อย่าทำชิงชัง

อย่าคิดว่าดัง

แล้วไม่เดินจะเหิรเมฆิน

ดัง ก็มีแต่คน อุ้มโอ๋

โซแล้วทราม

กลับถูก หยามหมิ่น

คนดังดนดับอับจน

ก็คนเหมือนกันทั้งสิ้น

อย่ามัวแบ่งชั้นกั้นถิ่น

เราต่างเดินดิน

กินข้าว เหมือนกัน

คนถึงมี ความชั่วเจ็ดหน

ความดีของคน

มีน้อย เมื่อไหร่

คนล้มแล้วอาจจะฟื้น

คนยืน อาจล้มก็ได้

ใช่ดังแล้วลืมพวกพ้อง

เที่ยวมองเห็นคนเป็นไพร่

หากล้มทั้งยืนเมื่อไหร่

จะต้องอับอาย

แทบซุกแผ่นดิน

อย่าเย่อ อย่าหยิ่ง

อย่าทำชิงชัง

อย่าคิดว่าดัง

แล้วไม่เดินจะเหิรเมฆิน

ดัง ก็มีแต่คน อุ้มโอ๋

โซแล้วทราม

กลับถูก หยามหมิ่น

คนดังดนดับอับจน

ก็คนเหมือนกันทั้งสิ้น

อย่ามัวแบ่งชั้นกั้นถิ่น

เราต่างเดินดิน

กินข้าว เหมือนกัน