Mae Sai

Mae Sai - คาราบาว (Carabao)

Written by：Carabao

ฟากฟ้ายามเย็นเห็นแสงรำไร

อาทิตย์จะลับโลกไป

พระจันทร์จะโผล่ขึ้นมา

หมู่มวลวิหค เหินลมอยู่กลางเวหา

จะหลับคืนสู่ชายคา

ชายป่าคือแหล่งพักพิง

แต่น้องนางไยไม่เห็นกลับมา

จากไปตั้งหลายปีกว่า

ท้องนาบ้านเราเหงาจัง

ลมหนาวพัดโบก

โยกเรือนจนคล้ายจะพัง

ผู้เฒ่าตายายลงนั่ง

เหม่อรอด้วยใจเลื่อนลอย

นกน้อยจากท้องนาราคาถูก

เธอเป็นลูก ที่ถูกพ่อแม่ขายไป

กตัญญูบิดา มารดาปานใด

แม่สายจากเมืองเชียงฮาย

ต้องไปสู่สังคมทราม

เมื่อรู้สึกตัวก็สายเกินไป

หมื่นพันที่เธอผ่านชาย

หัวใจเธอจึงเย็นชา

สังคมกระหน่ำ

ซ้ำสองเธอต้องติดยา

ไม่คิดหวนคืนบ้านนา

ปรารถนา เพียงยาเมา

ผู้เฒ่าล้มป่วย คนช่วยไปบอก

เธอจึงจากเมืองบางกอก

หวังไปให้ทันเวลา

เอายาไปฝาก เอาหมาก เอาพลูเสื้อผ้า

แม่สายที่เธอจากมา

เหมือนวาจาว่าสายเกินไป

นกน้อย กลับมาแค่ทันพระสวด

ใครเล่าเจ็บปวด

รวดร้าวเท่าสาวเมืองเหนือ

สังคมเมืองไทย ใครฟังเขาคงไม่เชื่อ

ขายกินหมดแล้วเอื้องเหนือ

ให้กับชายที่อู้บ่จ้าง