ใหญ่แล้วอดเอา (Explicit) 歌詞
ใหญ่แล้วอดเอา (Explicit) - F.HERO/สุนทรี เวชานนท์/MVL/ปู่จ๋าน ลองไมค์ (PMC)
Lyrics by：ณัฐวุฒิ ศรีหมอก/พิษณุ บุญยืน/บดินทร์ เจริญราษฎร์
Composed by：พิษณุ บุญยืน
ลุกเจ้ากินผักตางป๋าย
ลุกขวายจะได้กินผักตางเก๊า
กำตี้แม่บอกแม่สอนเจ้า
อดเอาใหญ่แล้วเน้อลูกจาย
ดำน้ำหื้อมันหันทราย
นอนหงายหื้อมันหันฟ้า
วันเดือนเคลื่อนไปไผบ่ท่า
ลูกหล้าใหญ่แล้วหื้ออดเอา
กึ้ดถึงตอนน้อยๆ
ตอนเฮาล้มลงต้าว
แม่บอกได้เกิดเป็นคน
มันตึงมีเซอะมีง่าว
ล้มแล้วก็ลุกเหีย
บ่ใจ่เป็นเมื่อยเป็นไข้
เจ็บน้อยก็อดเอา
เกิดเป็นลูกบ่าวจะไปไห้
จนเฮาใหญ่วันนี้
ก็บ่เหมือนตอนละอ่อน
ความเจ็บบ่ใจ่แค่ต้าว
มีแผลถลอกอย่างตะก่อน
บ้านต้องผ่อน
มีแต่หนี้
ปะแต่คนสัปปะลี่
ชีวิตต้องปะแต่คนหัววอก
แต่คนขี้จ่ม
แต่คนจู้จี้
แต่ในใจลูกนี้ก็ยังจำกำแม่
ว่าลูกเหยคนเฮา
มันตึงมีดีมีแย่
นอนสลีวันใด
จะไปลืมสาด
ลืมแคร่
ได้นั่งเสลี่ยงซักวันก็ลง
เพราะชีวิตคนนั้นมันบ่แน่
ใส่เกิบแตะ
ก้านว่าสายมันปุด
แต่เฮาก็ยังเหลือตี๋น
บ่ใจ่เป็นคนตี๋นกุด
ลุกขึ้นลูกจาย
ถ้าคิดจะเตวก็ไปหื้อสุด
ใหญ่แล้วหื้ออดเอา
ก้านแม่สั่งลุยฮาตึงบ่หยุดบ่ะ
ลุกเจ้ากินผักตางป๋าย
ลุกขวายจะได้กินผักตางเก๊า
กำตี้แม่บอกแม่สอนเจ้า
อดเอาใหญ่แล้วเน้อลูกจาย
ดำน้ำหื้อมันหันทราย
นอนหงายหื้อมันหันฟ้า
วันเดือนเคลื่อนไปไผบ่ท่า
ลูกหล้าใหญ่แล้วหื้ออดเอา
แม่บอกถ้าลุกเจ้า
ได้กินไส้อั่วจิ้นหมู
ได้กิ๋นพริกแดงพริกหนุ่ม
กินต๋ำบะหนุนกิ๋นอ่องปู๋
จำมาตั้งเมื่อละอ่อนเต๊าใหญ่
ลุกขวายเมื่อใด
จำเป็นได้กิ๋นก๊ะก้านผักไผ่
โคะ อะหยังปะล้ำปะเหลือ
จำได้สมัยละอ่อน
บ่ะซอบง่าวกินแกงบะเขือ
แม่บอกหื้อเลือกเอา
จะกิ๋นเข้านึ่งกับเกลือ
ก็แล้วแต่เน่อน้อยเหย
หรือจะกิ๋นแก๋งตี้เหลือ
เป็นกำสอนตี้ล้ำลึกฝังใจ๋
มากึ้ดถึงกำแม่ต๋อนตี้
ชีวิตมันเริ่มบ่ไหว
ว่าแกงบะเขือส้ม
ตอนนั้นยังดีกว่าไหนๆ
เพราะเอาดอกเบี้ย
ในธนาคารมาแกงกิ๋นบ่ได้
จ๋ำไว้เน้อน้อยเหย
ใหญ่แล้วไปดีย่อย
ถ้าเตวเวยมันจะต้าว
ก่อก้อยเตวเน้อไอ่น้อย
แม่ขออย่างเดียวท้อได้
แต่จะไปถอย
ใหญ่แล้วหื้ออดเอา
เฮาบ่ไจ้เด็กเห่ออื้ม
ถ้าอู้ถึงเมื่อตะก่อน
ตอนเป็นละอ่อน
ยอมฮับว่าหลึก
แม่เขอ่านหนังสือหนังหา
เพราะว่าแม่กลัวพะญ๋าจะปึก
บ่ฮ่ำบ่เฮียนวันนี้
ถ้าสูใหญ่มาเดี๋ยวจะหู้สึก
บ่อยากหื้อยะก๋านตุ๊ก
แม่อยากหื้อลูกอยู่ในฮ่มตึก
ยามมืดยามดึก
ถ้าเล่นในป่าเดี๋ยวผีเอาซ่อน
ไอ่เฮาก็บ่หู้ฟ้า
นึกว่าในป่ามี Pokémon
ไปเล่นสุ่มมืดในป่า
ปอสดออกมาโดนแม่ตบง่อน
เป็นโขด
เป็นเกียด
เป็นไห้ เป็นฮ้อง
หนีออกบ้านไป
เอารถเครื่องฮ่อน
บ่เข้าใจ๋ว่าเป๋นบ่าหยัง
แม่ถึงจุถึงดุถึงด่า
ปอใดใหญ่มา
ผมจึงหู้ว่ากำแม่มีก่า
ความฮักของแม่ตี้มี
มันบ่เปลี่ยนสี
เหมือนกับจั๊กก่า
เป็นเครื่องขัดเกลา
จิตใจ๋เหมือนกบไสไม้
ของหมู่สล่า
กำจุ
กำสอน
กำด่ารวมถึงเสียงเพี้ยตี้
แม่ตบง่อน
เป็นความหวังดีของแม่
แม้มีไม้แส้มาฟาดขาน่อง
มันเจ็บน้อยกว่าปะคนขี้จุ๊
ปะคนกะล่อน
ปะคนหัววอก
วอกไบ้วอกง่าว
อยากหื้อหมู่สู
ฟังกำแม่เหียพ่อง
ลุกเจ้ากินผักตางป๋าย
ลุกขวายจะได้กินผักตางเก๊า
กำตี้แม่บอกแม่สอนเจ้า
อดเอาใหญ่แล้วเน้อลูกจาย
ดำน้ำหื้อมันหันทราย
นอนหงายหื้อมันหันฟ้า
วันเดือนเคลื่อนไปไผบ่ท่า
ลูกหล้าใหญ่แล้วหื้ออดเอา
แม่บอกใหญ่แล้วนะลูกบ่าว
จะไปไหนก็ได้
ขออย่างเดียวจะไปง่าว
แม่บอกใจ้ชีวิต
อย่าหื้อมันปุดตืน
น้ำลายตัวเก่าจำไว้จะไปลืน
แม่บอกอย่าเป็นคนโวคนเวา
หู้อะหยังก็เอาหื้อแต้
จะไปด้น
จะไปเดา
แม่บอกถ้านั่งไห้
จะมีแต่คนสมเพชเฮา
ลุกขึ้นมาลูกเหย
ใหญ่แล้วหื้ออดเอา
แม่บอกใหญ่แล้วนะลูกบ่าว
จะไปไหนก็ได้
ขออย่างเดียวจะไปง่าว
แม่บอกใจ้ชีวิต
อย่าหื้อมันปุดตืน
น้ำลายตัวเก่าจำไว้จะไปลืน
แม่บอกอย่าเป็นคนโวคนเวา
หู้อะหยังก็เอาหื้อแต้
จะไปด้น
จะไปเดา
แม่บอกถ้านั่งไห้
จะมีแต่คนสมเพชเฮา
ลุกขึ้นมาลูกเหย
ใหญ่แล้วหื้ออดเอา