ตกง่าขามน้อย

ตกง่าขามน้อย - ศร สินชัย (Sorn Sinchai)

Written by：บุญล้อม คู่กะสังข์

หลงมักน้องหล่า

ผู้สาวส่าบ้านร่องหินแตก

จำได้จีบเธอเทื่อแรก

ตั้งแต่ต้นขามง่า

มันน้อยน้อย

มาซ่อยหดน้ำ

ใส่ปุ๋ยต้นขาม

หวังสิได้ขื้นงอย

ง่าขามยังง่าน้อยน้อย

น้องบอกอ้ายคอย

อ้ายกะคอยได้

เพียงเจ้าบอกอ้าย

อ้ายสิจัดให้

คันน้องวานขึ้น

ถึงง่าขามมันสิหมื่น

อ้ายกะสิฝืนบืนขึ้นให้ได้

บัดสุดท้ายแล้ว

จักแมวโตใด๋มาขี้ใส่ใจ

ขึ้นหย่มง่าขามไวไว

หัวใจสลายแทบล้มทั้งยืน

ให้คนอื่นเขาขึ้นหย่มจ้อย

หย่มง่าขามน้อย

ที่อ้ายใส่ปุ๋ยหดน้ำจนจื้น

ให้คนอื่นเขาขึ้นกินจ้อย

ง่าขามน้อยน้อย

ผัดหลอยให้เขา

คนอื่นมาขึ้น

อ้ายคนเทียวเฝ้า

เป็นหมาหัวเน่า

นั่งเศร้าทั้งคืน

สุดท้ายกลายเป็นคนอื่น

ได้ปีนได้ขึ้นกกขามทรามวัย

อ้ายสิจำเอาไว้

ที่เจ้าเฮ็ดให้อ้ายเจ็บสุดสุด

มื้ออื่นสิหอบฟืนไปอูด

ใต้ง่าขามน้อย

ให้มันวอดวาย

คิดมาหล่ะอุก

บ่กล้าบุกรุกเขตหวงห้ามผู้ใด๋

สุดท้ายได้แต่ทำใจ

เสียดายง่าขาม

พวมงามพวมต่ง

ให้คนอื่นเขาขึ้นหย่มจ้อย

หย่มง่าขามน้อย

ที่อ้ายใส่ปุ๋ยหดน้ำจนจื้น

ให้คนอื่นเขาขึ้นกินจ้อย

ง่าขามน้อยน้อย

ผัดหลอยให้เขา

คนอื่นมาขึ้น

อ้ายคนเทียวเฝ้า

เป็นหมาหัวเน่า

นั่งเศร้าทั้งคืน

สุดท้ายกลายเป็นคนอื่น

ได้ปีนได้ขึ้นกขามทรามวัย

อ้ายสิจำเอาไว้

ที่เจ้าเฮ็ดให้

อ้ายเจ็บสุดสุด

มื้ออื่นสิหอบฟืนไปอูด

ใต้ง่าขามน้อย

ให้มันวอดวาย

คิดมาหล่ะอุก

บ่กล้าบุกรุก

เขตหวงห้ามผู้ใด๋

สุดท้ายได้แต่ทำใจ

เสียดายง่าขาม

พวมงามพวมต่ง