อย่าสั่งให้ฉันตาย (ไม่มีทาง)

อย่าสั่งให้ฉันตาย (ไม่มีทาง) - วาย นอท เซเว่น

Written by：นวฉัตร

เช้าวันที่มัวหม่น

สุดทางแห่งรางรถไฟ

ได้เห็นผู้คนต้องก้าวไป

ท่ามกลางตึกรามสูงชัน

ดังสวรรค์ผุดมากลางเมือง

แต่กับฉันดั่งโลกันต์

จุดหมายฉันเพียงต้องการ

เพียงให้มัน

รองรับกาย

เหมือนเทียนที่โดนเป่า

ด้วยแรงแห่งลมหายใจ

จากนี้พื้นดินที่กว้างใหญ่

จะกลายเป็นเรือนรับรอง

ให้ชีวิตแหลกลงกลางดิน

เผื่อสวรรค์อาจจะมอง

ให้ฉันขึ้นไปได้ครอง

ได้วันวาน

กลับคืนมา

ได้เห็นผู้คนมากมาย

ยืนอยู่บนพื้นดิน

ได้รู้ได้ฟังได้ยิน

ผู้คนร้องตะโกน

ได้เห็นขอทานคนหนึ่ง

ยืนก่นคำท้าทาย

เพื่อรอเย้ยความตาย

ของฉันเอง

เหมือนเทียนที่จวนดับ

กลับแปรเปลี่ยนเป็นลุกโชน

ถ้าฉันทิ้งกายให้ร่วงหล่น

จะมีกี่คนสนใจ

ก็จะขออยู่เป็นตัวตน

หยุดความหลังบ่อนทำลาย

จะขอสู้เกมมันไป

ไม่มีทาง

จะยอมแพ้

อย่าหวังให้ใครบางคน

มาสั่งให้ฉันตาย

จะเห็นฉันทำลงไป

บอกเลยไม่มีทาง

จะขอก้าวไปลำพัง

ไม่เกี่ยวไม่สนใคร

เก็บความคิด

ความตายไว้บนดิน