สาวส่า

สาวส่า - คนมอ

Written by：สมพงศ์ สุหงษา/เมธา ระดากรณ์

ในภวังค์แห่งความเศร้า

สิมีไผคอยห่วงหาถามไถ่

ว่าเป็นจั่งใด๋

จั่งเสียใจหล่าคำนาง

คนอยู่ข้างไปไสคือ

บ่เห็นหน้าผู้ใด๋

ข้าวน้ำซ้ามปลา

บ่ยอมกินจนนางหล่าจ่อยโซ

อักอยู่เทิงบ้านเบิดมื้อเศร้ามิดมี

อ้ายย่านคึดสั่นให้

ไทบ้านเพิ่นซาลือ

หน้าต่างซูแจปิดแน่น

บ่กล้าเปิดกลอนซ่อนหน้า

ย่านคึดเป็นบ้าเป็นหลัง

นางเป็นสาวท่งนาหน้าตา

งามผ่องดังอีเกิ้ง

ผู้บ่าวหลายคุ้มหมายปอง

ต้องหลีกยอมแพ้ผู้บ่าวครู

กะเป็นย่อนผู้บ่าว

ครูมาเทียวหยอกให้นางฝันไกล

บอกหัวใจคึดไป

ฝันฮอดมื้อวิวาห์

ณ มื้อนี้สาวส่า

สินอนกอดตั้งแต่หมอนนอน

เศร้าอยู่ผู้เดียว

ยามหัวลมมาพัด

ต้องเสียงสนูว่าวดื้อดื้น

นางแห่งสะอื้นขื่นขม

บ้านเหนือใต้เขากะว่า

ว่าสาวส่าถืกบ่าวครูถิ่ม

เปิดหนีไกลบ่ต่าวคืน

จั๊กมื้ออื่นมื้อใด๋

กะยังสิไห้ จั๊กมื้อใด๋

จั่งสิลืมเพิ่น

ในภวังค์แห่งความเศร้า

สิมีไผคอยห่วงหาถามไถ่

ว่าเป็นจั่งใด๋จั่งเสียใจหล่าคำนาง

คนอยู่ข้างไปไส

คือบ่เห็นหน้าผู้ใด๋

ข้าวน้ำซ้ามปลาบ่ยอมกิน

จนนางหล่าจ่อยโซ

ตัดอกตัดใจสานาง

บ่าวบ้านเฮายังคอยถ่า

เช็ดน้ำตาให้นางอยู่

บ่าวบ้านเฮานำกันเสมอ

มั่นเว้าง่ายเข้าใจมักอีหลี

สาวเทพีสาวส่าลืม

สาบ่าวครูเพิ่นถิ่ม

เปิดหนีไปแต่งสาวครู

จั๊กมื้ออื่นมื้อใด๋ให้เจ้าเซาไห้

ยังมีอ้ายอยู่